İKİ YAŞAM BİR MEKAN : DARÜLACEZE

Önemli Değil

Artık hayatımdan sildim ben seni,

Gelsen de gitsen de önemli değil,

Şimdi beni değil bir başkasını sevsen de, sarsan da,

Önemli değil.

Bir zamanlar benimdin,

Artık değilsin,

Dost düşman, kim bilir nesin?

Ayrıldık seninle, dost düşman bilsin.

Gelsen de gitsen de önemli değil.

Bu dizeler Bir Parça Mutluluk Kulübünü temsilen gittiğimiz, Darülaceze huzurevinde tanıştığımız Havva Balcan’a ait.  Çeşitli dergilerde de yayınlanmış olan şiir Havva Balcan’a 54 yıllık yaşamındaki en güzel anılardan birini, belki de en güzelini hatırlatıyor:  ‘Bir gün odamda oturuyordum hemşire yanıma geldi, ‘Havva teyze senin şiirini dergide okudum hadi bugünkü şiir dinletisinde çıkıp sen de şiirini oku’ dedi ‘ama ben utanırım’ dedim. Hemşire de ‘neden utanacaksın sen yazdın o şiiri’ dedi ve ‘tamam okurum’ dedim. Hemşire adımı anons etti. Çıkıp kendi şiirimi okudum. Büyük alkış aldım. Siz de yazınızda şiirime yer verir misiniz?”

Havva Balcan genç yaşlarda geçirdiği beyin kanamasının ardından eniştesi tarafından getirilmiş Darülaceze’ye. “Henüz o zamanlar annem ve üvey babam hayattaydı” diyor.  İkinci beyin kanamasını ise Darülaceze’ye getirildikten bir süre sonra yaşamış. Hayata ikinci defa tutunabilmeyi başarmış ama beyin kanamasını ameliyatlar ve hastanede geçirilen uzun ve sıkıntılı bir süreç takip etmiş.  Geçirdiği ameliyatın sağ tarafında felç yarattığını ve uzun tedavi süreci sonrası düzeldiğini ancak sağ elinde ve yürümesinde hala geçirdiği felcin izlerinin kaldığını anlatıyor, sağ elini biraz yukarı kaldırarak .

Bizlerle konuşmayı kabul eden Darülaceze’nin 36 yıllık sakini Ayşe Yücel’in  hikayesinde ise  anne baba hiç yer almıyor. Şu an 53 yaşında olan Ayşe Yücel  henüz bebek iken Çocuk Esirgeme Kurumu’na getirilmiş.  “Ailemi hiç bilmiyorum ben daha bebekken polisler beni bulmuş ve Bahçelievler Çocuk Esirgeme Kurumu’na götürmüşler, orada büyüdüm ve daha sonra Darülaceze’ye 1981 yılında getirildim.” Ayşe Yücel,  23 yaşında bir evlilik yapmış  ancak kendi deyimiyle  ‘ ayrılmak icap etti ‘ deyip evliğini bitirmiş ve ardından Darülaceze’ye geri dönmüş.  

Ailesini bulmayı çok istedi

Ayşe Yücel’in hayattaki en büyük isteği ailesini bulabilmek. Tüm yaşamı boyunca ailesini hep aradığını,bulmayı çok istediğini ama hiçbir iz bulamadığını anlatıyor bizlere. Ona belki haberimizin bir umut olabileceğini söylediğimizde, gülerek ama umutsuzca, “Nasıl bulacaksınız ki ben çok aradım. Umut yok” diyor.

Darülaceze’de çalışıyoruz

Daha önceki kısa ziyaretlerimizde Darülaceze çalışanlarından ve kalan sakinlerinden Darülaceze’nin bir terapi ve rehabilitasyon binası olduğunu ve sakinlerinin burada çeşitli etkinlikler, el işleri ve boyamalar yaparak zamanlarını değerli kıldıklarını ve bu yaptıkları el işlerini satarak kendilerine katkı sağladıklarını öğrenmiştik. Ayşe ve Havva hanım da terapi ve rehabilitasyon merkezine gittiklerini orada çalıştıklarını söylediler. Havva Balcan felçten etkilenmemiş olan sol eli ile örgü çanta kolu yapıyor. Ayşe Yücel ise resim çiziyor ve bu çizimleri yakında açılacak bir sergide yer alacak.

Bizlere uğraş-terapi atölyelerini gezdirdiklerinde, binanın iki katlı olduğunu, alt katta daha çok el işi çalışmaları, sepet yapımı örgü vb. tasarımların yapıldığını üst katta ise sakinlerin resim çizmeleri için ayrılmış özel bir oda olduğunu gördük. Odaların duvarlarında ve çerçevelerde halen  çizimi ya da boyanması devam eden bir çok çalışma yer alıyordu. Bitmiş çalışmaların bir kısmı cam vitrinlerde ve kurumun bahçesinde yer alan ayrı bir hediyelik eşya mağazasında sergileniyor. El emeği göz nuru bu işler sadece sevdiklerimiz için anlamlı birer hediye olmaya aday değil, buradan yapılacak her alışveriş  kurum ve kurumda kalan sakinler için çok büyük bir destek anlamı taşıyor.

              

Yalnız Olmayı seviyorum

Havva ve Ayşe  Darülaceze’de mutlu olduklarını, terapi merkezinde kendilerini meşgul ettiklerini, bir düzenleri olduğunu söylüyorlar. Ayşe Yücel  resim çizmenin yanı sıra  namaz kılıp, Kuran okuyarak zamanını geçirdiğini, yalnızlığı sevdiğini, genelde çok arkadaşı olmadığını söylüyor. Havva Balcan  ise arkadaşına şu sözlerle katılıyor: “Burada mutluyum ancak burada tam olarak arkadaş olamıyorsun burası farklı...”